Traditionele temple stay in Zuid-Korea

Bij de eerste de beste supermarkt kochten we allebei een T-Money Card, een soort OV-chipkaart voor stadsvervoer waar je een tegoed op kunt laden. Zo verplaatsten we ons probleemloos per metro naar alle uithoeken van Seoul. Net als bij ons, zijn forensen in de metro van Seoul vooral druk met hun smartphones. Maar als we even de weg kwijt waren werden we altijd direct door vriendelijke voorbijgangers, in het Koreaans, de goede kant op gewezen. Dat voelde heel prettig en veilig. Om even aan de stadse drukte te ontsnappen doken we regelmatig een café in. Die heb je er in alle soorten en maten, want de Zuid-Koreanen zijn net als wij échte koffiedrinkers. Espresso, cappuccino, iets erbij, alles kan.

Naesosa Klooster
Voordat we op reis gingen hadden we ons wel een beetje ingelezen over Zuid-Korea. We waren vastbesloten om, naast alle moderne efficiëntie en gemak, toch ook iets van Koreaanse tradities en geschiedenis mee te krijgen. Zo ontstond het plan om te gaan overnachten in een boeddhistisch klooster. Veel Zuid-Koreanen doen dit ook: even een paar dagen er tussenuit om te mediteren, tot jezelf te komen, een goed gesprek te voeren met een boeddhistische monnik, mee te doen met een ceremonie, en te genieten van rust en natuur. Je vindt de boeddhistische kloosters verspreid over heel Zuid-Korea, vaak in de mooiste natuurparken, en zo'n 26 kloosters bieden een programma met één of meer overnachtingen, de zogenaamde 'temple stay'. En ze zijn er in alle maten, groot, klein, oud en minder oud. Wij besloten het te proberen in het Naesosa Klooster, een klein en vrij afgelegen klooster in het westen van Zuid-Korea, en bijna 1000 jaar oud. Mailtje gestuurd, en jawel, na enkele dagen antwoord dat we van harte welkom waren! 

Tempelkledij
Het was een heel avontuur om er te komen, eerst een stuk per trein en dan verder met achtereenvolgens twee streekbussen. Het klooster lag in een prachtige beboste bergvallei. We wandelden de toegangspoort door en belandden in een oase van rust. Een medewerkster van het klooster ontving ons allerhartelijkst. Gelukkig sprak ze net voldoende Engels om ons wegwijs te maken en de kloosterregels uit te leggen. Zo moesten we ons omkleden in een setje verplichte tempelkledij (wijde grijze broek, wijd oranje t-shirt en tempelschoentjes) en drukte ze ons op het hart om ons te houden aan de exacte tijden van de programma onderdelen. Bijvoorbeeld: ochtendceremonie in het hoofdgebouw van de tempel om 04.30 uur in de ochtend...... We kregen een prettige privé-kamer Koreaanse stijl (dun matje op keiharde vloer) toegewezen, met eigen badkamer en veranda! We waren niet de enige gasten. In de kamer naast ons logeerde een oude Koreaanse dame met haar dochter, en later voegden zich nog twee buitenlandse studenten uit Seoul bij het gezelschap. Om exact 17.40 uur dineerden we samen met het kloosterpersoneel en enkele monniken in de kloosterkantine, uiteraard vegetarisch. Daarna konden we op onze veranda genieten van de krekeltjes, en om 21.30 uur onherroepelijk lichten uit en slapen!

Kleermakerszit
Om 04.00 uur ging onze smartphonewekker af.... het was nog aardedonker. Dat is ook het hele idee van de ochtendceremonie: de opkomende zon en nieuwe dag verwelkomen. Snel in onze outfit geschoten en naar de grote gebedshal. We moesten muisstil zijn en mochten aan de zijkant in kleermakerszit plaatsnemen. Er was ons duidelijk te verstaan gegeven dat we de dienstdoende monnik op geen enkele manier mochten storen, anders zou hij ons wegsturen. Oei, een uur stilzitten in kleermakerszit....echt, dat viel niet mee. Nu ben ik niet heel mystiek ingesteld, Hollandse nuchterheid denk ik, en voor mij als niet-boeddhist was de hele ceremonie in het Koreaans tamelijk ondoorgrondelijk. Maar toen de monnik met zijn prachtige sonore stem begon te reciteren was ik toch even geraakt. De sfeer in de prachtige gebedshal, de rust en de eenvoud van de ceremonie, het was een bijzondere ervaring van tijdloosheid, en een heerlijk begin van de dag.

Na afloop van de ceremonie was de zon inmiddels op. Er was net tijd voor een dutje, en om 07.00 uur stond in de kantine het ontbijt voor ons klaar. Het was nog heerlijk koel en samen met de kloostermedewerkster en de twee studenten maakten we een pittige wandeling door het bos omhoog naar een paviljoen aan het einde van de vallei. We genoten van het uitzicht op de vallei, en zagen beneden het klooster liggen. Wat een schitterende plek. Eenmaal terug beneden begon de temperatuur alweer te stijgen, en mochten we in het klooster-theehuis even bijkomen met een heerlijk kopje thee. We raakten in gesprek met de medewerkster en vroegen haar hoe ze hier terecht was gekomen. Ze vertelde ons dat ze jaren gewerkt had bij een handelsbedrijf, maar hoewel ze een goed inkomen had, beviel het haar niet. Ze heeft haar baan opgezegd en besloten haar leven aan dit klooster te wijden. Nu woont ze er, voert de administratie en ontvangt de gasten. Ze was weliswaar overtuigd boeddhist, maar geen non.

Lotus-lantarentjes
Na de thee was het tijd voor een laatste programma onderdeel: lotus-lantarentjes knutselen! Niet iedereen stond te springen van enthousiasme, maar er was geen ontkomen aan, het hoorde er gewoon bij. Het was duidelijk bedoeld als ontspannen ambachtelijke meditatieve bezigheid, een soort creatieve therapie. Het aller grappigst was wel dat in het zaaltje, waar we op de grond zaten te knutselen in een goeddeels lege ruimte, de hele tijd een zacht brommende stofzuigerrobot rondreed die geregeld tegen op ons opbotste, alvorens weer een andere hoek van de kamer op te zoeken. Ik vond het bizar, een beetje een contradictie in deze omgeving van traditionele eenvoud. Maar onze begeleidster keek er helemaal niet van op. Misschien had ik het toch nog niet helemaal begrepen..... traditie, eenvoud, tijdloos..... dus waarom geen gebruik maken van moderne middelen om het leven gemakkelijker te maken? Hoe dan ook, het resultaat van ons plakwerk was natuurlijk geweldig, en aanleiding voor een groepsfoto ter herinnering aan ons Zuid-Koreaanse temple stay-avontuur.