Dineren met een Geisha. Een onvergetelijke avond!

Geisha, Maiko en Geiko; de verschillen
Tijdens mijn privé diner met haar werd me meer duidelijk over het leven van een Geisha. Als kind droomde zij ervan Geisha te worden en toen ze 15 werd mocht ze starten met de opleiding. Op deze leeftijd had ze wel de toestemming van haar ouders nodig. Een leerling Geisha wordt Maiko genoemd. De toelatingsselectie voor de opleiding is erg streng en dat staat nog los van de zware opleiding van vijf jaar die daarop volgt. In Kyoto noemen ze een Geisha een Geiko. Dit meisje waar ik mee dineerde, vertelde dat ze veel van haar privéleven moest opofferen om haar droom waar te maken. Ze zag haar vrienden en familie alleen in de weekenden. In bescheiden Engels en een beetje giechelend vertelde ze over haar dagelijkse leven. Dat ze elke week naar de kapper ging om haar haar bij te laten werken. Dat ze op een neksteun sliep, om het kapsel onaangetast te laten. Dat ze zelf al haar make-up aanbracht, ook op haar rug. Naarmate je opleiding vordert, verandert ook je kleding en make-up. Als Maiko is vaak alleen je onderlip roodgekleurd, maar als Geiko mag je beide lippen volledig rood kleuren.

Over muziek, dans en plumwijn
Tijdens het interessante gesprek, waarbij de Geisha al mijn nieuwsgierige vragen beantwoordde, werd een heerlijk diner van meerdere gangen geserveerd. Het valt me op dat ze zelf niks drinkt of eet tijdens deze avond. Het is de kunst van een Geisha om haar gasten tijdens het diner zoveel mogelijk op hun gemak te stellen en dat doet ze door middel van zang, dans, muziek en conversatie. Vroeger was seks ook een onderdeel van het vermaak, maar tegenwoordig is ze meer een gezelschapsdame in de gewone betekenis van het woord.

Gedurende het diner stond ze op en pakte haar favoriete muziekinstrument, de ‘Koto’. De ‘Koto’ behoort tot de snaarinstrumenten en is 13-snarig. Oorspronkelijk is het instrument afkomstig uit China. Ze gaf een korte voordracht; het geluid was prachtig! Vervolgens gaf ze nog een dansvoorstelling, waarbij haar bewegingen erg gracieus en beheerst overkwamen. Ik voelde me bevoorrecht om dit allemaal te beleven. Het leukste vond ik eigenlijk de gesprekken met haar. Mijn ervaring is steeds weer dat Japanners hetzelfde gevoel voor humor hebben als Nederlanders dus geregeld zaten we samen te giechelen.

Na het diner bestelde ik nog een smakelijke plumwijn (zoete pruimenwijn), mijn favoriete drankje in Japan. En tijdens onze drankjes stelde ze voor een spelletje te spelen, gericht op concentratie en snelheid. Een spelletje dat natuurlijk goed past bij alcohol en daarmee voor lachwekkende situaties zorgt. Er werd een kopje tussen ons in gezet en om beurten moest je het kopje pakken en terugzetten. Maar je kon ook bluffen en net doen alsof je het kopje terugzette. Als de ander dan een beweging maakte om het kopje te pakken was je af en moest je een slokje drinken. De snelheid van het pakken en wegzetten werd geregeld opgevoerd. Je begrijpt dat, naarmate de avond (en de inname van drankjes) vorderde, de reflexen minder werden.

Jammer genoeg kwam er ook een moment van afscheid. Het was een interessante en onvergetelijke avond in Kyoto! Wil je ook zo’n bijzondere ontmoeting met een Geisha toevoegen aan een rondreis Japan? Ik vertel er graag meer over.