Op avontuur in Tibet, letterlijk en figuurlijk adembenemend

Tijdens een van mijn reizen naar Tibet reisden we van Lhasa, via Gyangtze, Shigatse, Sakya naar Rongbuk, de laatste plaats voor het Mount Everest Basecamp. We hadden het zo geregeld dat de groep in een busje reisde en de grote bagage, apart, in een vrachtwagen. De vrachtwagen moest in de buurt van ons busje blijven voor het geval wij vast zouden komen te zitten in de blubber, dan kon de vrachtwagen ons eruit trekken. Helaas kwam er van die afspraak niet zo heel erg veel terecht en de vrachtwagen was vaak in geen velden of wegen te bekennen. Ik sprak daar onze Tibetaanse gids Momo op aan, maar dit had weinig effect. Onze gids kwam zelf ook vaak te laat. Ook kreeg ik geen kopie van het permit Tibet voor ‘de emotiedoos’ (= plakboek) van mijn gasten. Kortom, diverse gevoeligheden!

In Tibet is het zo, hoe verder je van Lhasa af bent, des te eenvoudiger de accommodatie. Zo sliepen wij in Shigatse met de groep in één grote Tibetaanse kamer. Van slapen kwam niet veel door alle geluiden die ieder tijdens zijn slaap maakt. De volgende dag vertrokken we in de richting van de Mount Everest en konden onderweg genieten van prachtige uitzichten. Letterlijk en figuurlijk adembenemend! Boven de 2500 meter neemt de hoeveelheid zuurstof in de lucht immers af en kost iedere inspanning meer energie.

In Tinggri aangekomen, checken we in een klein hotelletje in en vraag ik onze gids Momo naar de vrachtwagen met onze bagage. Hij weet niet waar die is. Na enige tijd komt de vrachtwagen voorrijden, doet de laadklep open en tot mijn grote verbazing, zie ik niet alleen de bagage van mijn groep, maar van enkele groepen meer. Nu gaat het me dagen waarom de vrachtwagen nooit bij ons busje was en waarom de gids altijd te laat was; de chauffeur en de gids hadden een handeltje opgezet met de bagage van andere groepen! De gids en de chauffeur van de vrachtwagen waren er niet echt gelukkig mee, dat ik dit ontdekte. Als de vrachtwagen eerst naar de andere hotels was gereden om de bagage af te leveren en als laatste bij ons, dan had ik van niets geweten. Dit had een hoop irritatie gescheeld!

De volgende dag naar het Mt. Everest Basecamp. Er zijn twee Mount Everest Basecamps; eentje aan de Tibetaanse kant, waar je met de auto kunt komen en eentje aan de Nepalese kant, waar je in veertien dagen naar toe moet lopen. In Tibet is het vanuit Rongbuk acht kilometer naar het Mt. Everest Basecamp en hier kun je dus per busje of te voet naar toe. Ondanks het feit dat ik meerdere lange trekkings op hoogte heb gemaakt, dacht ik ook deze acht kilometer wel even te lopen, maar dat viel heel vies tegen. Op deze hoogte loop je gemiddeld twee kilometer per uur en ik wilde te snel, waardoor ik heel snel opbrandde. Enorm afgezien, maar uiteindelijk wel gehaald en beloond met een prachtig uitzicht op de Mount Everest.

Na het Mount Everest Basecamp gezien te hebben, reden we in de richting van de grens met Nepal. In Tibet hadden we, op hoogte, prachtig helder weer en mooie uitzichten en hoe lager we kwamen in de richting van Nepal, des te vochtiger het klimaat en groener de omgeving werd. Eenmaal over de grens werd het weer alsmaar slechter en kregen we te maken met hevige regen en aardverschuivingen. Op de eerste twaalf kilometer na de grens kregen we uiteindelijk te maken met vijf grote aardverschuivingen en moest ik voor de groep, tussen de aardverschuivingen in, iedere keer een nieuw soort vervoer regelen voor de bagage en de groep, maar ook dragers, die onze bagage over de aardverschuiving konden dragen. Ondertussen viel het nog steeds met bakken uit de hemel en was het voor iedereen enorm afzien. Over de eerste twaalf kilometer na de grens hebben we uiteindelijk drie en een half uur gedaan en kwamen rond middernacht in Kathmandu aan.

Tibet is het beste te bereizen van mei tot en met september en dan is het juist regentijd in Nepal. Na de aardbeving in april 2015 is het niet meer mogelijk om van Lhasa, over land, naar Kathmandu te reizen omdat de weg tussen de grens met Tibet en Kathmandu, voor een deel verdwenen is. Als je graag een rondreis Tibet zou willen maken in de bovengenoemde periode, concentreer je dan op Tibet en ga niet naar Nepal, want in Nederland hebben we al regen genoeg!

Het was een zeer imposante reis, niet alleen door het geweldige avontuur op het dak van de wereld, met de hoogste bergen ter wereld, maar zeker ook door alle spannende belevenissen. Nog steeds heb ik contacten met de groep waar ik toen mee reisde en worden deze herinneringen nog regelmatig opgehaald. Een reis door Tibet is een absolute aanrader! Ik zou vanavond m’n koffer wel weer willen pakken!