5500 treden naar Adam´s Peak in Sri Lanka

De afgelopen weken heeft het behoorlijk geregend, wat gebruikelijk is voor deze periode in het laagseizoen. Hierdoor komt het helaas vaak voor dat er geen zonsopkomst te zien is en in deze periode (mei – november) is het dan ook een kwestie van geluk hebben met het weer. Gelukkig is het de afgelopen dagen opgeklaard en gisteravond was het helder en kon de top worden gezien. Dat belooft veel goeds.

Wanneer ik de deur van mijn Guesthouse achter mij dicht trek zie ik geen sterren en slechts vaag de maan door de lichte bewolking schijnen. Vanuit Dalhousie, de ideale plaats om de klim naar de top te maken, vertrek ik. Ik kom na 10 minuten wandelen bij de voet van de berg, schrijf me in bij een monnik en doe een donatie. Doordat ik in september de Adam’s Peak beklim is het tijdens de klim rustig. Het eerste half uur kom ik dan ook niemand tegen. Het pad is tijdens het hoogseizoen verlicht, maar nu niet. Met mijn zaklamp in de hand volg ik gestaag het pad omhoog. Het begin is makkelijk, het pad gaat geleidelijk omhoog  maar hoe verder ik kom,  hoe meer de traptreden elkaar opvolgen.

Onderweg krijg ik gezelschap van enkele straathonden, die mij naar boven volgen. Ik haal steeds meer medetoeristen in en na 1,5 uur wandelen sta ik in een dichte mist mijn banaan op te eten. Hoewel het fris en nat is, zweet ik behoorlijk tijdens het klimmen. Het is een echte inspanning en ik moet eerlijk zeggen dat het me een beetje overvalt. Ik had verwacht dat ik de berg wel “even” zou beklimmen, zeker na vorig jaar in Nepal te hebben geklommen. Dit is echter, zeker het laatste uur, gewoon puur traplopen. Ik zet nog 40 minuten mijn beste beentje voor en kom rond 5 uur uitgeput boven. Shit, een uur te vroeg!

Ik trek snel een droog shirt aan en ga tegen een huis, uit de koude wind, staan. Er woont hier een Sri Lankaans gezin die in de vroege ochtend koffie en thee verkoopt aan de uitgeputte toeristen. Samen met de andere toeristen wachten we totdat de zon opkomt. Het ene na het andere groepje komt aan op de top en wordt doorgestuurd naar de “koek en zopie”. Ondertussen weten we waar iedereen vandaan komt en krijgen we tips voor het vervolgen van onze routes door dit prachtige land. De honden krijgen alle aandacht en vooral de nodige koekjes. Logisch, daarom volgden ze ons naar boven.

Dan is het zover, het wordt langzaam aan licht en wij verplaatsen ons naar de bovenste treden vanwaar de zonsopgang het best te zien is. We hebben geluk! De wolken hangen net laag genoeg om de zonsopkomst vanaf ons uitzichtpunt te zien. Het ziet er een beetje uit zoals vanuit een vliegtuig wanneer je de zon ziet. Net boven de wolkengrens zie je immers altijd de zon. Wat is dit gaaf! Het dal is niet te zien, her en der een hoge bergtop wel. Wat een mysterieus gevoel.

Na een half uur in de koude wind is het tijd om terug naar beneden te gaan. De terugweg is stiekem nog zwaarder dan de heenweg. Ik ben vermoeid en mijn knieën trillen van tijd tot tijd zo erg dat ik vaak even moet stoppen. Gelukkig kan ik deze stops goed combineren met fotograferen want het klaart ondertussen steeds meer op door de warmte van de zon. Na zo’n 1,5 uur kom ik moe maar extreem voldaan beneden aan. Ik ga snel douchen en stap in de bus.

Op naar de volgende bestemming: Ella! Binnenkort lees je hierover in mijn volgende blog.

Praktische informatie

Voorbereiding
Om de top te halen hoef je niet per se een super goede conditie te hebben. Als je regelmatig (lang) wandelt en beschikt over doorzettingsvermogen is het goed te doen. Door het grote aantal traptreden is het voor mensen met knieproblemen wellicht te zwaar. Ook zul je de volgende dagen last van spierpijn krijgen, maar dit is meer dan de moeite waard!

Wanneer ga ik?
Adam’s Peak is vrijwel het hele jaar door te beklimmen, echter in het laagseizoen (mei – november) is het pad niet verlicht en zijn er weinig winkels open. Tijdens deze periode kun je ook de pech hebben dat een langdurige regenperiode je het uitzicht ontneemt of zelfs de klim onmogelijk maakt.  De beste periode is dan ook van december tot en met april. Het nadeel aan deze periode is dat Sri Lankaanse pelgrims de berg beklimmen. Dit zijn er wel 20.000 per jaar. Voornamelijk in deze periode waardoor het erg druk kan zijn tijdens de klim. Beide periodes hebben dus zo hun charme.

Hoe kom ik daar?
De berg ligt in het hooggebergte van Sri Lanka. Dalhousie ligt dichtbij de berg en is een perfect startpunt voor de klim. Met een auto en chauffeur is het makkelijk te bereiken, maar ook met het openbaar vervoer is het goed te doen. Neem een trein naar Hatton en reis vandaar door naar Dalhousie met de bus (2 uur) of tuk tuk (1 uur). Alleen deze kronkelroute langs een groot meer is al schitterend en absoluut de moeite waard.