Tokyo op klompen; op stap met een Nederlandse local

’s Morgens landden we, na de rechtstreekse vlucht vanaf Amsterdam, op Narita airport bij Tokyo. De transfer brengt ons naar het hotel. Aan het begin van de middag zullen we daar onze gids ontmoeten. Van te voren leek me dat een efficiënt programma. In plaats van bij te slapen, werden we zo gedwongen om bij de les te blijven. Een goede manier tegen de jetlag, dacht ik, toen ik de excursie maanden van te voren boekte. Nu wilden we vooral liggen en slapen.

Metrokaartjes kopen

Gelukkig bruist gids Anouck van energie, zo blijkt als we kennis maken. Wij leven ook weer op. Tokyo here we come! Anouck vertelt één en ander over zichzelf. We zijn natuurlijk nieuwsgierig wat haar in Japan gebracht heeft en hoe ze het hier vindt. Ondertussen wandelen we naar het dichtstbijzijnde metrostation en begint de kennismaking. We verbazen ons over alles: de mensen, de winkels, het verkeer en hoe geordend alles lijkt te gaan. Onze eerste en misschien wel meest waardevolle les vindt plaats in de hal van het metrostation. We leren hoe we onze route moeten plannen en het bijbehorende kaartje moeten kopen uit een automaat. Gelukkig is alles ook in het Engels. We wisten al wel dat er in Japan nog heel veel met contant geld betaald wordt, dus op het vliegveld hebben we gepind. Handig, zo blijkt nu. Ook je metrokaartje betaal je met contante yens.

Wat we vandaag gaan bekijken hebben we samen met Anouck bedacht. Grotendeels laten we het aan haar over en zij zal ons een aantal iconen van de stad laten zien. Verder hebben we aangegeven dat mijn lief van muziek maken houdt en dat we geïnteresseerd zijn in moderne architectuur. Tijdens de rit in de metro vertelt Anouck al iets bijzonders. Op elk metrostation klinkt een ander muziekje als je er binnen rijdt. De melodie of het liedje heeft een link met de wijk of omgeving van dat station. Bijvoorbeeld het themanummer van de film Astro Boy, de bekendste manga van Tezuka Osamu, klinkt bij het Takadanobaba station, waar hij woonde.

Trommelautomaat

We bezoeken verschillende delen van de stad. Bij Shibuya maken we een wandeling. Natuurlijk steken we diagonaal over via het beroemdste zebrapad van Japan. In dit winkeldistrict blijkt weer hoe fijn het is om hier met Anouck te zijn. Ze wijst ons een soort boekhandels aan, waar veel Japanners heen gaan om een dutje te doen. We stappen ook een gokpaleis in. Heel veel spiegels en lichtjes glanzen en glimmen ons tegemoet. Ze loodst ons naar een trommel automaat. Hardwerkende Japanse mannen (vooral mannen ja) ontspannen door dit spel te spelen. Je gooit wat geld in het apparaat en krijgt een melodie te horen. Op een scherm staan aanwijzingen met stipjes en kleuren om het juiste ritme te slaan. Hilarisch. We raken er niet direct verslaafd aan, maar onze mond valt open als Anouck uitlegt dat er mannen zijn met hun eigen set drumstokken, die hier uren doorbrengen om deze trommelkunst te vervolmaken. 

We gaan ook op de foto! Niet zomaar een foto, maar in een zoetroze hal vol tienermeisjes, laten we onze perfecte pasfoto laten maken. We gaan naar één van de automaten en kiezen een programma voor extra grote ogen, de liefste mond en veel hartjes. Het resultaat werd één van de leukste souvenirs van onze reis. Dit gaan we vieren in een sushirestaurant. Anouck weet er een die vlakbij en niet duur is. Ook hier kijken we onze ogen uit. Op een Ipad bestel je de gewenste sushi en iets later rijdt er over een band een klein dienblad naar je tafel met de schoteltjes met bestelde hapjes. Je neemt ze af en het dienblaadje of karretje rijdt weer weg. Groene thee is gratis en komt uit een kraan op tafel. We krijgen er geen genoeg van. Niet van de sushi en niet van het karretje. Na afloop reken je af. Contant, dat weer wel.

Soeplepels, een krijger en slaap

Met de metro gaan we naar het Uenopark. Hier bezoeken we de Toshoguschrijn. Anouck legt uit dat je voor een bezoek je handen wast en je mond spoelt. Bij elke tempel of schrijn in Japan staat buiten een bassin met een soort soeplepels (soms van bamboe) voor dit doel. Weer wat geleerd, waar we veel plezier van zullen hebben. Ook doet ze ons voor welke buiging je maakt. Hoe je wel of niet en wanneer in je handen moet klappen. Langzaam begint bij ons echter de vermoeidheid toe te slaan. Wanneer we terug lopen door het park en bij het bronzen beeld van Takamori Saigo staan, gaat het echt niet meer. Anouck vertelt over deze krijger en de historie van zijn tijd. Ik ben dol op geschiedenis, maar ik sta te vechten tegen de slaap. Mijn lief heeft het nog zwaarder zie ik. Achteraf  herinner ik me hier alleen van dat het volgens mij de laatste samoerai was en dat er een hond naast hem staat, ook in brons. Waarom die hond?

We geven aan Anouck aan dat het genoeg is geweest voor ons. Het ligt echt niet aan haar (echt niet Anouck). Ik raad iedereen aan deze excursie te doen. Maar ik raad ook aan het niet op de dag van aankomst te doen! Anouck brengt ons terug naar het hotel. We bedanken haar voor de super tocht die onze verwachtingen heel ruim heeft overtroffen. We hebben veel meer gezien en gedaan dan we zonder onze gids ooit gedaan zouden hebben. De eerste schroom om Japan te gaan ontdekken is overwonnen. Gewoon erop af gaan!