De mooiste wandelroutes in Azië

Japan: Berenbellen luiden op de oude postroute 
Samen met mijn man en dochter van vier heb ik een deel van de oude Nakasendo route in Japan gewandeld. Dit is de oude postroute tussen Kyoto en Tokyo. De route ligt in de Kiso Vallei en loopt van Tsumago naar Magome. Een bijna acht kilometer lange route waarbij je de Magome Pass overgaat, die door kleine dorpjes en ruig bosgebied loopt. De Ryokan waar we verbleven ligt in het oude postdorpje Tsumago, letterlijk aan de postroute zelf. Van de receptioniste kreeg ik een korte uitleg van de wandelroute en het advies om de route andersom te lopen, namelijk van Magome naar Tsumago. Je passeert dan de Magome pass (810m), loopt ca. 60 minuten omhoog, om vervolgens 70 tot 90 minuten af te dalen naar Tsumago (400m). Dit geeft de route een minder langdurig stijgend karakter en dat zag ik wel zitten voor mijn dochter. Voor de zekerheid namen we de buggy mee. Op onze kamer lag een informatiemap met de wandelroute en de bustijden. Hierin las ik ook een verhaal over beren in de omgeving. Om de beren op afstand te houden moet je de berenbellen luiden. Er hangen zo’n zeven berenbellen op vaste plekken op  de route. Vroeger was het zo dat reizigers op deze postroute een bel constant bij zich hadden om, zodra ze wat hoorden, de bel te luiden en de beren op afstand te houden. Het was nu voor ons ook mogelijk om een bel bij de ryokan te huren voor ongeveer 1500 yen. Als je dacht dat er een beer in de buurt was kon je de bel luiden. Na de wandeling kon je de bel weer inleveren en kreeg je de 1500 yen terug.

De volgende ochtend namen we de bus naar Magome, waar we bij het begin van de wandeling nog wat kleine inkopen konden doen zoals wat te drinken en koekjes. Met volle moed begonnen we aan de wandeling. Het postdorpje Magome zelf was al zeer fotogeniek. Donkerbruine houten huizen uit de Edo periode, geplaveide straatjes met authentieke uitstraling, naaldbomen, het echte Japanse dorpse leven. Het bleek al gelijk een pittige klim naar de pass en het uitzicht was prachtig. We merkten al snel dat de wandeling absoluut niet buggy proof is! We moesten geregeld traptreden lopen en de grond was ongelijk, de ene keer onverhard en de andere keer voorzien van grote stenen. Lopend prima te doen, maar met iets op wieltjes niet aan te raden…

Na het verlaten van Magome liepen we al snel door een groene ruige omgeving met grote naaldbomen op een kronkelend en onverhard pad. Heerlijk dat wandelen in de pure natuur. En daar hing onze eerste berenbel. Mijn dochter gaf een flinke hengel aan het touw en de bel was goed te horen. Vervolgens liepen we verder, we moesten tenslotte nog wat kilometers maken. We passeerden verschillende kleine dorpjes, waar het overal erg rustig was. Het gaf een mooi beeld van het plattelandsleven. Ik had nooit gedacht dat het landschap zo afwisselend zou zijn, echt prachtig!

Opeens hoorden we in de verte het geluid van een andere berenbel, het is een nostalgisch geluid en geeft gelijk het gevoel weer van hoe het vroeger geweest moet zijn. Ondanks dat de beren de afgelopen jaren dieper de bergen in zijn getrokken hebben ze de berenbellen op de route laten staan om zo de traditie in stand te houden. Geweldig toch!

Daphne

Bhutan: Te voet naar het Tijgersnest
Als reisbegeleidster heb ik Bhutan meerdere keren en in verschillende seizoenen bezocht. Alle reizen waren prachtig en een geweldige belevenis, maar de mooiste was toch wel die in de maand november, met de zon hoog aan de hemel en de Himalaya kraakhelder. Als je Bhutan bezoekt, moet je toch zeker het Tijgersnest in Paro hebben bezocht. Het verhaal gaat dat het Tijgersnest is gebouwd op de plaats, waar Guru Rimpoche op de rug van een tijger is aan komen vliegen en voor lange tijd gemediteerd heeft.

De tempel ligt op 3120 meter hoogte tegen de rotsen geplakt en om aan mijn karma te werken, ben ik er te voet naar toe gegaan. Voor diegenen, voor wie het karma minder belangrijk is, maar de conditie zwaarder weegt, kan de klim ook gedaan worden op de rug van een paard. Het hoogteverschil tussen het beginpunt van de wandeling en de tempel is ongeveer 700 meter. Het blijkt een pittige wandeling. Vanaf de parkeerplaats, beneden aan de berg, heb ik al een prachtig uitzicht op het Tijgersnest en dat uitzicht wordt alleen maar mooier, niet alleen op het Tijgersnest, maar zeker ook op de omliggende bergen. Na ruim een uur lopen, op de helft van de hele wandeling, drink ik een kopje thee bij de cafetaria waarna ik mijn wandeling vervolg. Langs het pad naar boven staan zo hier en daar wat gebedsmolens, waaraan ik met mijn rechterhand een draai geef en ik vraag aan hogere krachten alle goeds voor onderweg.  Als ik het gevoel heb dat ik vlak voor het klooster sta, moet ik nog een steile trap naar beneden en ook weer omhoog en heb ik, na twee en een half uur, mijn doel bereikt. Bij de ingang van het Tijgersnest moet ik mijn rugzakje, fotocamera, en mobiele telefoon in bewaring geven en begeef ik mij op de heilige grond van het Tijgersnest. De tempel is erg imposant en in de gebedsruimte van Guru Rimpoche brand ik een boterlichtje voor mijn ouders.

Na de beleving van de boeddhistische sfeer in de tempel, begin ik weer aan de wandeling terug en die is zeker zo zwaar als de heenweg. De klim naar de tempel vraagt veel van mijn conditie en de afdaling veel van mijn knieën. Al met al heeft de wandeling naar en het bezoek aan het Tijgersnest, me een dag bezorgd om nooit meer te vergeten.

Margreet

Vietnam: Wandelen langs minderheidsdorpen in de bergen
Vietnam heeft haar bezoekers veel te bieden; groene rijstvelden, historische plaatsen, culinaire versnaperingen en idyllische zandstranden. Ook kent het land wandelmogelijkheden die absoluut de moeite waard zijn. Mijn persoonlijke favoriet  is een stevige wandeling door het berggebied bij Sapa, in het noorden van Vietnam. Deze wandeling is zeer geliefd bij bezoekers van, het inmiddels zeer populaire en toeristische, Sapa. Ben je fit en in goede conditie, maak dan een lange wandeling van circa 30 kilometer naar de minderheidsdorpen Lao Chai en Ta Van. Je wandelt dieper het dal in, waar je minder toeristen tegen zult komen. Het is een prachtige trekking over verharde stukken, bospaadjes en zandwegen. Onderweg passeer je rijstvelden, grazende waterbuffels en lokale bewoners. Neem een rustpauze bij één van de picknickplaatsen met adembenemende uitzichten.

Ik liep deze wandeling tijdens mijn bezoek aan Vietnam medio september vorig jaar. Ik reisde midden in de oogstperiode, wat een mooie aanblik gaf over de rijstvelden. Sommige waren nog geheel groen, terwijl de geoogste velden alweer bruin van kleur waren. Tijdens het wandelen ontmoette ik locals, die aan het werk waren op het land. Terwijl ik stond te kijken naar hun werkzaamheden, werd ik uitgenodigd om te helpen bij de oogst. Erg leuk om eens te proberen, wat een zwaar werk! Na vier uur wandelen bereikte ik de dorpen Lao Chai en Ta Van. In deze dorpen wonen de H’mong en Giay minderheden. Tijdens de lokale lunch die werd geserveerd in een homestay bij de Giay, leerde ik over de verschillen tussen de minderheden. Ook mocht ik proeven van de zelfgestookte borrel. De gastvrouw bleef maar bijschenken; nog een glaasje, nog een glaasje en nog één… Ik was blij dat we de tocht niet nog terug moesten lopen, maar achterop een scooter terug naar Sapa werden gebracht. Een fantastische wandeling met vriendelijke mensen en leerzame momenten!

Ilja