De 5 hoogtepunten van mijn Annapurna trekking in yogabroek

1. Hoogste punt en hoogtepunt
’s Ochtends in alle vroegte ging ik op pad. Samen met de Nepalese gids en mijn reismaatje vertrok ik rond 05.00 uur vanaf onze guesthouse, in het bergdorp Ghorepani (2750 m), om de zonsopkomst mee te maken op de hoger gelegen bergtop Poon Hill (3250 m). De pittige wandeling nam een uur in beslag. In het donker je weg te vinden is best spannend, maar het lampje om mijn hoofd gaf verlichting. En wat bleek het de moeite waard! De zon kwam op en gaf een schitterende en kleurrijke voorstelling. Daar sta je dan, omringd door de met sneeuw bedekte bergtoppen van het Himalaya gebergte. Een magisch moment!

2. Een mistige start
Wat hadden we een geluk met het weer tijdens deze trekking. Elke nacht een heldere sterrenhemel en bijna elke dag knalblauwe luchten waar de witte bergtoppen van de Himalaya haarscherp op afstaken. ‘Good karma’, noemde onze gids het. Tot die ene dag dat we opstonden en de boel volledig dichtgetrokken was. Hoezo bergen en pieken, we zagen niks. Alsof we op de Veluwe beland waren (waar overigens niks mis mee is). De zon won het van de wolken en liet de mist langzaam smelten. Heel verlegen kwamen daar de toppen van dit machtige gebied tevoorschijn. Hoe sprookjesachtig wil je het hebben!

3. Slappe lach met de locals
Tijdens mijn reizen zoek ik altijd naar een mooie mix van natuurschoon en cultuur. Deze Annapurna trekking was voor mij daarom perfect, omdat je van bergdorp tot bergdorp wandelt en zo een vleugje van het dagelijks leven meemaakt. De ‘Namaste’s (Aziatische groet) vlogen ons om de oren. Wat een lieve en open mensen. Is dat wat zo dicht bij de natuur leven met je doet?

Onze gids nam ons mee naar een schooltje midden in de bergen. Het schoolplein vulde zich met prachtige gezichtjes, handjes gevouwen in de Namaste groet en grote bruine ogen die bijna ontploften van nieuwsgierigheid. Meer was er niet nodig, ik stond onmiddellijk op standje weekdier. Wat een enthousiasme en wat een dankbaarheid. En dan te bedenken dat de meesten van deze kinderen dagelijks maar liefst drie uur door de bergen moeten lopen om bij de school te komen.

Ik kreeg de slappe lach met een Nepalees jongetje. Hoe ontwapenend, ik werd gelijk verliefd op dit smoezelige lachebekje. Ik keek hem zo lang als het kon na toen hij huppelend van geluk, met zijn te grote Nederlandse t-shirt als onbetaalbare schat, over het schoolplein rende.

4. Pasfoto’s Nepalese stijl
Voordat ik aan de trekking begon moest het permit in orde gemaakt worden, inclusief pasfoto’s. Dit permit is nodig om toegang te krijgen tot de Annapurna Conservation Area. Wat was ik blij dat ik mijn pasfoto’s vanuit Nederland vergeten was. Onze lokale contactpersoon, bij wie we de trekking geboekt hadden, nam ons mee naar een winkeltje in Kathmandu. “Kunnen we hier pasfoto’s maken?”, vroeg ik mij hardop af. Ja hoor, je gooit gewoon een wit laken over de achterwand van de winkel en je hebt een primitieve fotostudio. Een behulpzame Nepalese dame maakte de foto’s en het klusje was geklaard. Ik was twee pasfoto’s en een ervaring rijker.

5. Trekking in yogabroek
Mijn kledingkast puilt niet uit van outdoor kleding, verre van dat zelfs. Ik had het erop gegokt om in Kathmandu of Nepal een outdoor broek te kopen die geschikt was voor deze trekking. Dit lukte! Een beetje geluk had ik wel. Als je net zoals ik ruim anderhalve meter bent, heb je keuze genoeg. De meeste kleding ter plaatse bleek niet geschikt voor lange benen en armen.

Toch was ik blij dat mijn yogabroek mee was voor de yoga retreat in Kathmandu, een paar dagen na de trekking. Stiekem nam ik ‘m mee de bergen in. En toen? De outdoor broek verdween na een dag al in m’n rugzak, want vanwege het warme weer was mijn yogabroek veel aantrekkelijker om te dragen. Dit tot grote hilariteit van onze Nepalese gids en mijn reismaatje!

Deze trekking in de Annapurna regio was dus eigenlijk een en al hoogtepunt. Zeker ook voor mij persoonlijk, ik had vooraf geen idee of ik zoveel dagen wandelen leuk zou vinden en of ik het fysiek vol zou houden. Ook de rest van Nepal heeft mij verrast. De rondvlucht over de Mount Everest met Buddha Air, mijn vierdaagse verblijf in een yogaresort bij Kathmandu, de prachtige rituelen rondom de tempels in de koningssteden, de enthousiaste kinderen die hun Engels met je willen oefenen, de kleurrijke mensen, ik heb overal van genoten.

En op culinair vlak? In de bergdorpen at ik vaak het voedzame lokale gerecht Dal Bhat, wat bestaat uit rijst met linzensoep en groenten. Maar mijn favoriete gerecht en grote aanrader voor iedereen die naar Nepal reist, zijn de momo’s! Oorspronkelijk is dit gerecht Tibetaans en het leuke is, ze smaken overal anders, iedere familie heeft een eigen geheime kruidenmelange. Neem er een koud Everest biertje bij en het genieten kan beginnen!